Паверце, тыя, хто згубіў
на сьветлы дзень надзею ў сэрцы,
хто, прагнучы любві, любіў
па той адной высокай мерцы,
што нам даецца толькі раз,
якую доля выбірае, –
нішто не страчваецца ў нас,
нішто ў душы не адгарае...
О, як аднойчы запяе!
Душа, няхай сабе і зрэдку,
па-веснавому растае
і ў нас саміх ідзе ў разьведку,
каб адшукаць той нэрв слабы,
што ў нас агнём жывым пульсуе,
нерв неразумны і сьляпы,
які закружыць, завальсуе...
Пяе! Душа мая пяе!
Ізноў любві ўзыходзіць зорка...
I мне ў праменнасьці яе
чамусьці горача i горка.
|
|
